Ik heb de titel wel tientallen keren proberen aan te passen, want het komt nogal arrogant over. Zo is het absoluut niet bedoelt. Laat staan dat ik hiermee probeer te pronken of er een wedstrijdje van probeer te maken. Alles behalve zelfs. Maar ik wilde er wel wat over schrijven en het lukte mij niet om een andere titel te bedenken zonder dat het onduidelijk werd waar het artikel nou eigenlijk over gaat. En als je nu nieuwsgierig bent naar wat ik dan te vertellen heb, lees dan snel verder.
Op het moment dat je zwanger bent, kun je jezelf een hoop dingen voorstellen. Je weet niet hoe het gaat zijn, maar je hebt wel een hoop scenario’s in je hoofd hoe het kan gaan lopen. Eén van die dingen waar ik – toen ik zwanger was van Isabelle – over nadacht, was het slapen. Ik bereidde mezelf voor op maandenlange onderbroken nachten. Ik wilde niet nadenken over dat het in sommige gevallen zelfs jaren waren en kon alleen maar hopen dat onze baby binnen een half jaar door zou slapen.
En toen was daar Isabelle. Poeh, de nachten waren zwaar (ook al hoefden we er meestal maar één of twee keer uit). Maar een onderbroken nacht maakt je geen leuker mens kan ik je vertellen. Op de dag dat Isabelle twee maanden oud was, sliep ze voor het eerst écht door. Roy werd die nacht wakker en schrok omdat hij Isabelle nog niet gehoord had, maar die lag dus nog heerlijk te snurken. En dat is zo gebleven.
Toen ik zwanger werd van Lucas konden we alleen maar hopen dat we net zo’n gemakkelijk baby zouden krijgen als Isabelle en dat hij net zo snel door zou slapen. Ik dacht dat het ijdele hoop zou zijn en bereidde mezelf maar voor op het ergste. Want je hoort heel vaak dat baby twee het tegenovergestelde is van broer- of zuslief.
En toen was daar Lucas. Ik was alweer helemaal vergeten hoe het voelde om onderbroken nachten te hebben. Nou mochten we nog niet echt klagen, want ook Lucas kwam maar één à twee keer per nacht. Maar onderbroken nachten zijn onderbroken nachten. En zeker als je dan ook nog overdag een peuter hebt rondlopen. Slechte slaap doet je humeur in ieder geval geen goed.
Lucas was precies één week geleden 2 maanden oud. Drie dagen daarvoor sliep hij voor het eerst écht door. Ik kon alleen maar hopen dat het zo zou blijven, maar welk geluk hadden wij nou eenmaal? Blijkbaar op dit gebied veel. Want sinds die vrijdag daar voor slaapt Lucas heerlijk uit! En of dat nu komt omdat ik borstvoeding geef of omdat ze gewoon heerlijk in hun eigen bedje slapen of omdat ze fijne muziek hebben voor het slapen gaan? Wie zal het zeggen?
En over geluk gesproken qua slaap: Isabelle is altijd een goede slaapster geweest. Nu laat ze ons nog steeds over het algemeen uitslapen. Wanneer ze wakker wordt is dat meestal tussen half 8 en 9. En dan begint ze de dag met zingen. Dus nee, daar hebben we zeker niks te klagen over. Je snapt dat ik nieuwsgierig ben wat Lucas over een tijd gaat doen. Maar laten we maar zeggen dat ik toch maar weer van het ergste uit ga.
Vanaf wanneer sliepen jullie kindjes een beetje door?
