Zaterdag 5 december. Het is vlak voor de bedtijd van de kinderen. “Roy, zullen we even gaan zitten met Lucas, kijken of hij interesse heeft?” Zo gezegd, zo gedaan. We zitten tegenover elkaar op de grond met de benen wijdt, Roy zet Lucas neer, brengt hem in evenwicht en laat hem los. En, daar gaat ‘ie. Eén stapje. Boem. Op de billen. Poging twee. Twee stapjes voordat hij valt. Poging drie. Vijf hele stapjes. Los! Waaaaah! Deed hij het daarna nog eens? Nee, natuurlijk niet. Zul je altijd zien. Wel balen, want ik had de camera niet eens aangezet. Huilen. Niet alleen omdat we het niet op beeld hebben, maar vooral omdat mijn baby dan écht écht ÉCHT geen baby meer is…
Door drukte hebben we zondag en maandag niet de tijd genomen om echt met Lucas te zitten en te oefenen, maar dinsdag 8 december 2020 hadden we weer de ruimte. En daar ging ons manneke. Hoppa, van mij naar Roy en weer terug. En dat jongens, hebben we vast gelegd op camera! Al waren we die nog bijna vergeten. Het was Roy die er aan dacht (wie is hier nou de vlogger?!). Morgen kun je in de vlog dus zien hoe de eerste stapjes eruit zien!
Onze snelle Jelle… In alles sneller dan Isabelle (behalve taal) en dat terwijl het ons laatste kindje is. Ooooh, lieverd. Ga toch niet zo snel! Maar ik ben uiteraard mega trots op hem. Janken dit hoor! En dat met 12,5 maand!
Het grappige is dat we deze fase bij Isabelle niet hebben meegemaakt. Isabelle deed altijd pas iets als ze het kon. Dus de hele fase van lopen, uit balans raken en vallen hebben we met haar niet meegemaakt. Lucas daarentegen dus wel. Zo grappig en bijzonder om ook dit te mogen meemaken.
Met regelmaat laat hij steeds vaker zelf de tafel los voor een paar stapjes, maar dan laat hij zich toch weer op zijn billen vallen, al doet hij dat best subtiel. Hij is zelf ook zó trots als hij de stapjes zet. Het is heerlijk om te zien. Hij zet dan zo’n grote lach op en heeft zo’n prachtige schittering in zijn mooie blauwe oogjes.
Oh, deze mama is zó onwijs trots! Hoe oud waren jullie kindjes?