Daisy: "Ik heb last van chronische vermoeidheid."

Vandaag deel ik met jullie opnieuw een bijzonder verhaal. Dit keer het verhaal van Daisy* die last kreeg van chronische vermoeidheid. Hieronder vertelt ze ons wat er van de een op de andere dag gebeurde en hoe de chronische vermoeidheid haar leven op zijn kop gooide.

*Daisy is een schuilnaam.

Heb jij ook een bijzonder verhaal dat je wilt delen omtrent zwanger worden, zwangerschap, bevalling, familie, liefde, gezondheid of iets anders? Mail mij op info@natasjaonline.nl. Anoniem mag uiteraard ook!

In een fractie van een seconde veranderde dit.

““Wat gebeurt er? Mijn lichaam doet heel anders de afgelopen tijd? Wat is er aan de hand?” Ik voelde dat er iets aan de hand was, maar wat? Flauwvallen en gevoel van zwakte…. Mmm wat doe ik er aan? Werken en ten volste genieten van het leven’ was het motto.”

“In een fractie van een seconde veranderde dit. Daar zat ik dan Op de grond met mijn hoofd tussen mijn knieën en aan het zweten als een bezetene. Ik had het gevoel dat ik ter plekke flauw ging vallen. Gelukkig kon ik mijn broer bellen om te vragen of hij kwam. Samen hebben we de huisartsenpost gebeld maar ze konden niets doen. Als het erger zou worden kon ik weer opnieuw bellen.”

Het leek gewoon op de griep.

“Na een bakje thee met heel veel suiker ging het een beetje beter. Ik ben gewoon gaan slapen. De volgende dag ging het echt helemaal niet. Het leek op de griep. Ik dacht gewoon dat uitzieken voldoende zou zijn en dan hup weer doorgaan. Na een week veel slapen en uitrusten werd het alleen maar erger. Ik had last van extreme hoofdpijn waardoor ik niet eens meer kon praten. Alles deed pijn en ik had aanvallen van een laag bloedsuiker. Dat putte me helemaal uit. Ik had in het begin niet eens door dat dit de oorzaak was.”

“De diëtist vertelde dat er ergens een energielek was die alles opslokte. Ik ben met energiedrank en fantomalt (een suiker om op te peppen) naar huis gegaan. Vervolgens at ik 6 maaltijden per dag en kwam ik geen grammetje aan. Het was een hele zware periode. Ik was zó zwak dat ik niet meer op mijn benen kon staan.”

Het werd duidelijk dat de vermoeidheid en klachten niet zomaar weg zouden gaan.

“Ik was zó enorm vermoeid. In in combinatie met de hypo was ik aan het einde van mijn latijn. De dokter wilde me niet doorverwijzen naar het ziekenhuis, wat mijn stemming er niet beter op maakte. Uiteindelijk ging ik naar een andere huisarts en vervolgens kwam ik eindelijk bij een specialist terecht. Maar die stuurde mij naar huis omdat hij dacht dat het om een virusje ging. Ik moest gewoon uitzieken en geduld hebben.”

“Na 6 maanden werd het duidelijk dat deze vermoeidheid en klachten niet zomaar weg zouden gaan. Ook het voorzichtig opbouwen qua werk was een uitdaging. Met een rolstoel en rollator heb ik het uiteindelijk wel ‘gered’. Dit was met heel veel vallen en opstaan. Het stagneerde waardoor er een multidisciplinair interventie werd ingezet. Dit heeft me wel een stap vooruitgebracht in het omgaan met en het nemen van pauzes en het kijken naar hoeveel energie ik had die dag. De rolstoel ging in de schuur en ik kon me redelijk redden op korte afstanden. Het besef dat de vermoeidheid zijn plaats zou blijven innemen was een dobber waar ik zelfs tot nu toe heel veel problemen mee heb.”

Ik had om een second opinion moeten vragen.

“Na het traject ben ik weer begonnen met uren opbouwen. Door mijn vermoeidheid was ik verward en was mijn concentratie was slecht en mijn geheugen waardeloos. Ik liep op een gegeven moment weer vast. Het gevoel wat ik kreeg van de bedrijfsarts stemde me triest. Ik moest mijn uren gewoon gaan werken terwijl ik aangaf dat ik dat niet kon redden. Op dat moment had ik een second opinion moeten vragen aan een arbeidsdeskundige, maar helaas kwam ik hier niet op waardoor ik besloot te gaan rennen. Aanpassen, doseren en pauzeren. Tot ik op een gegeven moment weer niet aan alle verwachtingen kon voldoen.”

“Ik was chronisch vermoeid en dat ontkennen maakte dat het terugsloeg. Keihard. Plus dat ik mijn werk niet meer zo goed kon uitvoeren door mijn klachten en ik in een traject van ontslag terecht kwam. Met enige stoot en slag heb ik uiteindelijk ontslag op verstoorde verhouding gekregen. In deze moeilijke periode heb ik heel veel therapie en hulp gehad. Tot op een moment ik aan de slag ging met mijn voeding. Parttime vegetariër maakte dat mijn energie zich wat meer kon laten gelden waardoor ik langer kon wandelen en activiteiten kon ondernemen. Zo kon ik een beetje beter leven met chronische vermoeidheid.”

Ik maak van elke dag een feest.

“Nu ben ik op het punt dat ik langzaam maar zeker stapjes ga nemen weer terug het werkproces in. De uitdaging blijft doseren, pauzes nemen en voldoende rust hebben per dag. Elke dag is een nieuw geschenk daar ik elke dag cadeautjes van krijg, in de vorm van energie, aandacht en bijzondere gebeurtenissen. Dit waardeer ik meer doordat ik ziek ben geworden. Dan is elke zonnestraal en mooi uitzicht een cadeau die ik intens beleef. Dat is de les die ik geleerd heb. En ja, chronische vermoeidheid zal een deel van mijn leven zijn, maar ik zet het op de achtergrond en maak van elke dag een feest. Met de slingers die ik die dag te besteden heb.”