Oh oh. De babyfase komt ten einde. Poeh! Stiekem doet het meer met me dan ik had verwacht. Mijn kleine meisje is niet meer zo klein. Ze begint steeds meer een kindje te worden. Maar eerlijk: eigenlijk is ze al een poosje geen echte baby meer qua grootte. En al helemaal niet met wat ze allemaal al kan. Vandaag blik ik met jullie terug op mijn eerste jaar als moeder en het eerste jaar van Isabelle.
Gisteravond, één jaar geleden, gingen we naar het ziekenhuis voor de inleiding. Daar begonnen de laatste loodjes tot de geboorte van Isabelle. Het duurde zoveel langer dan verwacht, maar het was het allemaal waard. Klik op de link als je nieuwsgierig bent naar mijn zware bevalling.
Het afgelopen jaar is voorbij gevlogen. Niet normaal hoeveel sneller de tijd lijkt te gaan met haar in mijn leven. Iedere dag is een feestje en iedere dag ben ik dankbaar dat zij in mijn leven is gekomen. Zoveel liefde heb ik nog nooit gevoeld en het is o zo bijzonder. Dat kun je jezelf denk ik alleen maar voorstellen als je zelf een kleintje hebt. Zij maakt mijn wereld zoveel mooier. Lekker zoetsappig hè?
Morgen begin ik aan mijn tweede jaar als moeder. Wat is het bijzonder om een moeder te zijn! Ik geniet er intens van. Vanaf het moment dat ik Isabelle in mijn armen hield wist ik dat ik voor het moederschap gemaakt ben. En dat gevoel is nooit meer weggegaan. Ik voel me eigenlijk heel erg zeker over het moederschap. Ik weet wat ik wil voor mijn dochter en hoe ik het wil aanpakken. Ik vind het heerlijk om naar haar te kijken en te zien waar we op in kunnen spelen. Ze ontwikkelt zo heerlijk op haar eigen tempo en eigen manier en dat is prachtig om te zien.
Het bijzondere aan het babyjaar is hoe snel je kindje ontwikkeld. Niet normaal. Iedere maand kon ze zeker één nieuw ding. Zo bijzonder hoe zich dat ontwikkelt. Vaak zo van de ene op de andere dag. Hoe vaak ik het afgelopen jaar wel niet heb lopen gillen van blijdschap omdat ze weer wat nieuws kon. Niet normaal!
Ik kijk erg uit naar mijn tweede jaar als moeder en het tweede levensjaar van Isabelle. Ik heb er zo veel zin in! Ik vind het enorm jammer dat de babyperiode alweer voorbij is. Nooit gedacht dat ik die zó enorm leuk zou vinden. Maar zij heeft het zo fijn voor ons gemaakt. Hopelijk is dat ook zo als er ooit een tweede mag komen.
Morgen om 04.05 uur is het dan echt zo ver: dan is mijn baby geen baby meer, maar een dreumes. Wat ben ik trots op haar en wat hou ik met heel mijn ziel en zaligheid van haar. Vandaag geniet ik nog even van ons kleine baby’tje.
Hoe ervoer jij de overgang van baby naar dreumes?
