Afgelopen maandag was het dan weer zo ver: terug het werkleven in. Had ik er zin in? Nee. Ik kan het niet mooier maken dan het is. Mijn ventje achterlaten (wel bij de liefste papa die er is) maakt het niet gemakkelijk. Ik wil gewoon bij hem zijn, er voor hem zijn en hem de hele dag kunnen kussen en knuffelen. Maar goed, zo zit het leven niet in elkaar. En dus ging ik weer aan het werk.
Maandag
Maandag hadden we een studiedag op een andere locatie. Ik vond het erg jammer dat het team in twee groepen gesplitst was en op twee verschillende locaties zaten. Zo kon ik niet meteen iedereen zien. Een studiedag is er wel lekker inkomen, alleen merkte ik al snel dat ik mijn geheugen en concentratie nog ver te zoeken is.
Het voordeel van deze studiedag was wel, dat ik dichter bij huis zat en op een gegeven moment tussendoor naar huis ben gegaan om Lucas live te kunnen voeden. Dat was dan wel weer fijn!
Dinsdag
Op dinsdag kon ik voor het eerst weer dans en drama aanbod verzorgen. De kleuters waren deze dag aan de beurt. En ondanks dat de dag een beetje hectisch begon op school, heb ik een hele fijne dag gehad. Vooral de vele kinderen (en collega’s!) die vertelden dat ze mij gemist hadden en kwamen knuffelen zorgden voor een extra fijne dag.
Woensdag
Op woensdag was dat absoluut het hoogtepunt van mijn dag. Zoveel kinderen die kwamen knuffelen en vertelden dat ze blij waren dat ik er weer was! Sowieso begon deze dag al zwaar in de stress. Het was de eerste dag dat Lucas naar het kinderdagverblijf ging. Dus twee kindje voor een bepaalde tijd in de ochtend klaar hebben. Dat is wel even andere koek. En dus liep het thuis al gigantisch uit. Omdat het voor Lucas dus de eerste keer KDV was, liep het ook daar nog een beetje uit (ondanks het tempo wat ik maakte). Op school aangekomen moest ik ineens iets anders doen dan dat ik wist. Hoewel ik normaal flexibel genoeg ben, was mijn hectische ochtend nog hectischer en startte ik de dag totaal niet fijn. Daar heb ik de hele dag last van gehad. Om eerlijk te zijn heb ik ook een traantje moeten laten, maar dat zal ook deels door die vervelende hormonen komen.
Heb ik nu wél zin om te werken?
En toen zat mijn eerste werkweek er dus alweer op. Ik werk nu bijna 11 jaar hier en je snapt dat het voelt als thuiskomen in een warm bad. Sterker nog: het was net alsof ik vorige week nog les gegeven had.
En of ik nu wél zin heb om te werken. Naaahhh… een beetje. Langzaam maar zeker zal dit ritme ook wel weer wennen. Ik ben nog altijd liever thuis, maar het feit dat ik zoveel kinderen blij kan maken met mijn aanbod (of gewoon met mijn aanwezigheid, haha) maakt een hele hoop goed. Daar zit mijn passie ook voor het vak.
[no_toc]Hoe voelde voor jou de eerste werkweek na je verlof?
1 comment
Je moet weer inderdaad even in het ritme komen, maar wat fijn dat je zo spreekt over het bedrijf waar je werkt. Dat klinkt positief!