Het slechte en het goede ziekenhuis nieuws

Alweer zo’n 2,5 weken kreeg ik de schrik van mijn leven toen ik in de ochtend ontdekte dat ik flink bloedverlies had. Ik dacht dat het einde van mijn zwangerschap ineens heel dichtbij gekomen was. Het heeft toch zeker wel een hele week geduurd om van die schrik te bekomen, voordat ik weer wat relaxter werd. Zoals jullie weten heeft de gynaecoloog een uitstrijkje genomen en was het – naast heel rustig aan doen – wachten op de uitslag. Ik kan je vertellen: die is binnen…

ZIEKENHUIS BLIJFT EEN ZOOITJE

Al vrij snel nadat ik de bloeding met jullie deelde, bleek ook de administratie van het ziekenhuis niet op orde te zijn. Heel irritant! Gelukkig kwam het goed en werd een afspraak gemaakt. Namelijk 12 juni. Ik zou gisteren om half 5 gebeld worden. En dus wachtte ik op het telefoontje. Een telefoontje wat maar niet kwam. En dus besloot ik om 17.05 uur zelf te bellen. “De polikliniek is momenteel gesloten. We zijn bereikbaar van maandag tot en met vrijdag tussen half 9 en 5 uur.” Toet, toet, toet….

Nou, dat is ook fijn. En dus belde ik vandaag om precies half 9. In eerste instantie kreeg ik dezelfde tape (“Stom ziekenhuis! Het IS half 9!!!”) om vervolgens gewoon nog maar een keer te bellen en te horen dat ik de eerste wachtende ben. Mooi, dan zal ik vast zo geholpen worden. Zo? Ha! Dat kent het ziekenhuis blijkbaar niet. Het heeft zo’n 10 minuten geduurd. EN IK WAS NOG WEL DE EERST WACHTENDE!!! Maar goed. Ik kreeg dus uiteindelijk iemand aan de lijn. Blijkt dat in het systeem staat dat ik vandaag om half 5 gebeld zou worden. Ah. Dat verklaard een hoop. Maar toch weet ik zeker dat er twee weken geleden tegen mij de 12e gezegd werd…

SLECHT NIEUWS

En dus ging ik gewoon lekker verder met het werk. Ik had niet meer aan het telefoontje gedacht totdat Roy mij om 5 uur appte of het ziekenhuis al gebeld had. Crap. Dat was ik dus glad vergeten! Ik keek op mijn telefoon en zag ook geen gemiste oproepen. Verdorie. Het ziekenhuis was me dus toch vergeten…

Het was ondertussen 17.10 uur en ik pakte net mijn spullen om naar huis te gaan toen ik anoniem gebeld werd. Vol hoop pakte ik de telefoon en inderdaad: het was het ziekenhuis! Ergens tussen blij en geïrriteerd in gooide ik er meteen uit dat ik ze om half 5 al verwacht had. “Ja, het spreekuur loopt altijd uit.” Tja, dat had ik misschien zelf ook nog wel kunnen bedenken, want dat is bij de dokter ook altijd zo. Maar dan nog….

Maar toen het gesprek waarom jullie waarschijnlijk dit artikel lezen, hoewel eerst mijn excuses voor de voorafgaande 444 woorden…
“We hebben goed en slecht nieuws.”
“Oké…”
“Ik zal beginnen met het slechte nieuws: het uitstrijkje is mislukt.”
Slik. Kan ik dadelijk opnieuw 2 weken wachten omdat er dan vast een nieuw uitstrijkje gemaakt zal moeten worden. En dus ging ik er maar zuchtend bij zitten.
“We konden er te weinig cellen uithalen.”

GOED NIEUWS

“Maar… We hebben met wat we hadden wel wat verschillende dingen kunnen zien. Zo is de kans op baarmoederhals kanker enorm klein, want we hebben geen onrustige cellen gevonden.”
De tranen sprongen in mijn ogen. Om de een of andere reden moest ik hier bijna om huilen. Van geluk uiteraard.
“U kunt gewoon over 2 jaar dit onderzoek opnieuw doen, wanneer u daarvoor wordt uitgenodigd.”
Oh ja, als je eenmaal een bepaalde leeftijd hebt, dan krijg je onderzoekjes. Was ik even vergeten.
“En ze hebben ook nog een virusonderzoek gedaan, maar ook daar kwam niks uit.”
“Dat is mooi!”
“We denken daarom dat u gewoon een gevoelige baarmoederhals heeft, omdat het meteen begon te bloedden toen we gingen kijken. U hoeft ook geen nieuw uitstrijkje te laten maken, omdat we niks verontrustends gezien hebben. Dit kan allemaal geen kwaad voor je zwangerschap. Gewoon rustig aan blijven doen.”
“Dat is mooi! Maar kon het niet ook door de placenta komen die nog te dicht op het geboortekanaal zit?”
“Uhm, even kijken of we daar naar gekeken hebben.”
Blijkbaar kwam daarna een collega iets vragen, want had ze heel even een ander gesprek.”
“Ik zou u aanraden om tussen de 30 en 32 weken nog een echo te laten maken om te kijken of dit bijgetrokken is.”
“Ja, dat zeiden ze bij de 20 weken echo ook al.”
Rollende ogen.
“Als u verder geen vragen meer heeft…?”
“Nee hoor, ik ben blij! Tot ziens!”

Zo. Natasja kan weer opgelucht ademhalen.